De Bezielde Moeder
Mijn missie
Wat was de grootste wens die ik voor mijn grote transformatieproces in 2022 altijd had gehad? Ik zou de meest liefdevolle en betrokken moeder zijn op aarde. De moeder die nooit zal toestaan dat haar kinderen ongelukkig worden. Die álles zal doen en zichzelf áltijd zal opofferen zodat de ogen van haar kinderen flonkeren als diamanten, doorstroomd met levensgeluk en vreugde.
Hier zou ik goed in zijn. Dit kon ik! Het was jarenlang mijn missie in dit leven. Zo zou ik bovendien de wereld een betere plek maken, door mijn kinderen te helpen de beste versie van zichzelf te worden; beter dan hun ouders.
Meer dan al mijn liefde stopte ik erin. Alle liefde die ik in me had en waar ik diep van binnen zelf zo naar verlangde. De liefde die beloofde: ze leefden nog lang en gelukkig. Een waardig Disney verhaal. Vol licht, zachtheid en een goede afloop. Dat ging de eerste tien jaar van mijn moederschap heel goed. Ik heb met mijn kinderen in die jaren een heel innige vertrouwensband opgebouwd. Ik kan lezen en schrijven met mijn kinderen en er is veel waardevols en liefdevols binnen onze relatie. Hoe kon ik weten dat dit spoedig ging veranderen. Er was een tornado op komst die alles overhoop zou halen.
In 2021 voelde ik met onverwachte kracht en zekerheid dat er, in de 12 jaar durende relatie met de vader van mijn kinderen, meer moest zijn tussen geliefden dan onze gevangen, geknepen, bange liefde. We hadden het gezin goed op de rit. We waren een team. Maar we waren niet meer gelukkig, we voedden elkaar niet langer. We hebben veel geprobeerd om het te fixen, maar tevergeefs. Ik wilde hem en mijzelf niet langer tekort doen en heb ons beiden bevrijd door de relatie te 'openen' en hem de ruimte te bieden zelf zijn geluk te zoeken. Ook al zou dat kunnen betekenen dat ik hem kwijt kon raken in het proces. En dat gebeurde. Hij vond zijn geluk bij iemand anders en ik moest hem laten gaan. Ik ben niet alleen de tastbare relatie kwijtgeraakt, maar niet veel later ook de connectie die we nog hadden, want hij veranderde. Maar dat moest blijkbaar zo zijn. Ik voelde dat ik deze gang van zaken moest vertrouwen en me eraan overgeven.
Het was een daad van onvoorwaardelijke liefde om datgene los te laten dat me op dat moment dierbaar was...ons partnerschap. Ik offerde "ons" aan het grote goed. Niet aan slechts mijn geluk, of slechts zijn geluk, maar volledige overgave aan de vrije loop van het goddelijk intelligente leven zoals het zich aandiende.
We woonden tot dat moment in twee zelfstandige woonruimten in dezelfde woonboerderij. Ideaal voor de kinderen en zo wilden we dat ook graag. Helaas bleek hij al snel geen ruimte meer te voelen voor dit concept, vanwege zijn nieuwe relatie. Ik moest definitief een andere woonplek vinden. Ik ben toen in een soort shock geraakt door het verlies van ons gezin, wat nu letterlijk uit elkaar getrokken werd.
Deze shock gaf aanleiding tot een heel heftig transformatieproces, waarin vrijwel alle aspecten van aardse liefde en het aardse leven van me af zijn gevallen. Getrokken kan ik beter zeggen. Het is een heel pijnlijk proces geweest, dat te vergelijken valt met het villen van je nog levende huid. Het was ongelofelijk zwaar, maar ik heb altijd gevoeld dat het was wat moest gebeuren. Het proces was groter dan ikzelf, het ging over bevrijding van beknellende oude patronen en collectieve dynamieken.
Ik ben daar heel liefdevol en krachtig bij geholpen door mijn nieuwe geliefde, waarvoor ik hem eeuwig dankbaar ben. Hij is het toonbeeld van werkelijk bezielde opoffering en is altijd voor me blijven staan als een rots. Van zacht zijn en troosten als ik pijn had, maar ook het fileermes durven gebruiken als het nodig was. Zelfs als hij daardoor bang werd mij te verliezen. Ook zijn liefde is groter dan de aardse liefde, het is onvoorwaardelijke universele liefde voor de groei van het grotere goed. Dat is iets waarin wij elkaar gevonden hebben.
En in zijn daden heeft voor mij de grootste les zich geopenbaard... Liefde heeft twee kanten! Zacht en 'hard'. Van licht en van licht schijnen op het duister. Zacht en troostend zijn als het kan, maar ook vlijmscherp en onverbiddelijk als het nodig is. Iemand over de klif durven duwen als je voelt dat daar de belemmering zit om te kunnen helen en groeien. Zelfs als je jezelf, of hetgeen waar je het meest van houdt in de strijd moet werpen. Dát is wat onvoorwaardelijk liefhebben betekent. Dat je bereid bent het grootste offer te brengen in de naam van het leven zelf. Dat je bereid bent het meest dierbare te offeren voor de groei en heling van het grotere geheel. Dat je boven je eigen leventje uit kunt stijgen.
En precies dat offer moest ik brengen in mijn moederschap. Ik was op een punt gekomen dat mijn menselijk moederhart diep werd geraakt. De kinderen zijn bij dit proces betrokken geraakt en het was niet mooi wat er gebeurde. Mijn grootste nachtmerrie voltrok zich. Nadat eerst onze 'happy family' achter me afbrokkelde, was nu ook mijn zo dierbare moederschap aan de beurt; het leven dat ik zo graag wenste voor mijn kinderen, bleek niet langer gewaarborgd. Ik kon in de naaste omgeving geen woning voor ons vinden en moest verhuizen naar een woning in een andere stad 80 km verderop. Zonder kinderen, want die bleven achter bij hun vader.
Natuurlijk heb ik geprobeerd hen naar me toe te halen, ik dacht dat ik zonder hen gewoon niet verder kon. Rechters hebben zich over onze zaak gebogen. Zij stelden simpelweg vast dat ik degene was die was vertrokken en de reden en de omstandigheden deden er voor hen niet toe. Zij besloten dat ik vanaf nu genoegen moest nemen met omgangsregeling van een schamele 3 weekenden in de maand. Kun je het je voorstellen? Van fulltime op en top moeder, naar 3 weekenden in de maand. Ik heb hiermee intens geworsteld. Het voelde alsof ik zo vreselijk faalde. Daar stond ik dan met mijn levensmissie, met mijn bewuste moederschap, met de goede band die ik met hen had, met tien jaar lang dag in dag uit samenzijn! En nu kon ik hen niet eens troosten als ze 's avonds lagen te huilen in hun bedje omdat ze mij zo misten. Ik kon hen niet meer dagelijks even aankijken en aanvoelen als ze uit school kwamen. Ik kon hen niet bijstaan als ze ziek waren of ergens mee worstelden.
Ik heb zo veel gehuild en heb me zo vreselijk machteloos gevoeld. Waarom moest juist ons dit gebeuren? En waarom lukte het mij maar niet om dit op te lossen? Het leven had mij schaakmat gezet. Er was nog maar één weg die ik niet bewandeld had en die had ik vermeden als de pest. Het was het pad door het donkere bos van mijn ziel.
Precies de vraag "waarom gebeurt mij dit?" was de enige vraag waarmee ik me nog kon bezig houden. Het leek het enige terrein te zijn waarop ik nog enige invloed kon uitoefenen in mijn leven, in de hoop tot een oplossing te komen. Wat wilde mijn ziel mij hiermee laten zien?
Het werd me duidelijk gemaakt dat ik het moest zoeken in het onderzoeken van de vorm. En in het loslaten van de gefixeerde vorm, zodat mijn band met de kinderen zich verder kon ontwikkelen in vrijheid. Ik diende uit te zoeken welke facetten van mijn moederschap de menselijke, angstige facetten waren die mij nu zo kwelden. En ik diende er vervolgens achter te komen welke facetten van mijn moederschap gebaseerd waren op de ziel en op werkelijke onvoorwaardelijke liefde. Met andere woorden; ik diende de angstige, beknellende buikverbindingen met mijn kinderen te doorvoelen en los te laten en de liefdevolle, vrije hartsverbindingen te voeden en koesteren.
Vorm
Alle culturele en opvoedkundige denkbeelden hebben mij alle dagen en alle nachten achtervolgd. Wanneer ben je nu eigenlijk een goede moeder en in wiens ogen geldt dat eigenlijk?
Ik ben erachter gekomen dat veel van deze denkbeelden van goed moederschap meer gaan over de bange harten van de moeders zelf dan over wat goed is voor de kinderen. Bang voor het verliezen van die onschuldige onvoorwaardelijke liefde die je kinderen je geven, bang voor spijt, bang voor schuld, bang voor falen, bang voor verwijten en verstoting door de maatschappij. Zelfs de wet heeft regels voor goed moederschap. En om het geheel nog verwarrender te maken...elke cultuur heeft weer andere regels en iedereen vindt hun regels de beste. Om over diversiteit in moederschap in de natuur maar te zwijgen... Dus wat is het beste? Zeg het maar.
Ik kon met deze denkbeelden, verwachtingen en regels niet meer leven. Ik ben er in die periode werkelijk dag en nacht door geteisterd. Ik voelde me uit elkaar getrokken.
Ik ben tot het inzicht gekomen dat alle denkbeelden, verwachtingen en regels van goed moederschap werkelijk een gevangenis zijn. Een gevangenis die tralie voor tralie afgebroken diende te worden. Ik móest wel, het was de enige optie die ik over had. Maar dit was echt het meest pijnlijke dat ik ooit heb moeten doen. Alsof er steeds opnieuw één van je ledematen wordt geamputeerd zonder verdoving.
Doorvoelen en accepteren dat ik er niet kan zijn om hen over hun hoofd te strelen als ze verdrietig zijn of pijn hebben. Doorvoelen en accepteren dat ze niet meer vanzelfsprekend hun dagelijkse dingetjes en belevenissen aan me vertellen na school. Doorvoelen en accepteren dat ik er op belangrijke momenten precies net niet ben. Doorvoelen en accepteren dat zij aan het verloop van de scheiding wellicht een trauma overhouden. Doorvoelen en accepteren dat ik het als levensmissie had aangenomen om precies dat trauma te voorkomen en daarin faalde. Doorvoelen en accepteren dat het met één van hen met zijn vader af en toe helemaal mis gaat en ik er helemaal niets aan kan doen (God weet dat ik werkelijk alles geprobeerd heb). Doorvoelen en accepteren dat het me vult met een immens schuldgevoel als ik denk aan hoe zo'n drie jaar van hun jeugd in het teken heeft gestaan van DE strijd. Pfffffff...... Als ik er nu aan denk kan ik het nog voelen. Wat een pijn, wat een verdriet.
Maar ik moest hier doorheen. Voor mezelf en voor mijn kinderen. Dit was de enige manier waarop ik nog iets voor hen kon betekenen. My very very dark night of the soul.
En ik ben er doorheen gekomen. Eindelijk zie ik nu dat mijn liefde, mijn verwachtingen van de kinderen, mijn beeld van het gezin en mijn rol als moeder, grotendeels gestoeld waren op oude culturele denkbeelden, op angsten en op schuldgevoelens. Maar met name op het grote gat van liefdeloosheid in mijzelf. Een gat dat door mijn transformatieproces afgelopen jaar eindelijk gedicht is.
En nu kan ik de onvoorwaardelijkheid voelen. Nu ben ik in staat hen iets echt waardevols te bieden. Een levend voorbeeld van onvoorwaardelijke liefde. Mijn kinderen hoeven niet de hele tijd onder mijn vleugels te zitten om ze werkelijk lief te hebben. Ze hoeven niet aan mijn verwachtingen te voldoen en glimmertjes in hun ogen te hebben als feedback voor mijn succes als moeder. Ze hoeven niet te doen of te zijn zoals ik het me had voorgesteld. Ze hoeven mij niet voortdurend te weerspiegelen dat ik hun grootste schat op aarde ben, dat ze mij nodig hebben. Ik heb hun bevestiging en erkenning niet nodig. Ze hoeven niet mini-me's te worden. Ze hoeven mijn pad niet te volgen.
Eerlijk is eerlijk..... Er bleek vooral veel 'ik & mij' te zitten in de liefde die ik voorheen op hen projecteerde. Uiteraard bomvol goede intenties, maar met name heel veel "ik & mij".
Ze mogen zichzelf zijn. Zij volgen hun eigen zielepad. Ik heb daar niets, maar dan ook niets over te zeggen! Ik kan slechts mijn zielepad volgen. Hen laten zien hoe het is om je hart te volgen, hoe het is om door je angsten heen te gaan en daarachter de vrijheid te ervaren. Om jezelf te mogen zijn. Om goed te zijn zoals je bent. Om het leven te leven zoals het IS. Niet zoals het volgens denkbeelden en regels zou moeten zijn. Dat je soms zacht en troostend kan zijn en soms scherp en hard omdat de weerstand om te durven groeien soms groot is. En wie kan er zo onbaatzuchtig staan voor de groei van haar kinderen? De bezielde moeder!
De bezielde moeder
Zij durft de behoefte aan liefde die zij graag van haar kinderen zou willen ontvangen en de verwachtingen die ze van hen en zichzelf als moeder heeft, te offeren aan hun groei. Te offeren aan het leven zelf. Door met zichzelf aan de slag te gaan en haar kinderen vooral het vertrouwen te geven dit ook te doen.
Dat dit schrijven een hart onder de riem mag zijn voor alle moeders (en vaders natuurlijk) die in een uitdagende situatie met hun kinderen zitten. Wanhoop niet, want ware liefde en kracht laat zich niet zien in de perfecte uiterlijke vorm, maar in het ongeziene veld van de verbinding vanuit het hart. Wees het lichtende voorbeeld voor je kinderen hoe je in schijnbaar ongelukkige omstandigheden, toch het geluk kan vinden door waarachtig te leven en lief te hebben. Dat is uiteindelijk het grootste cadeau dat je aan je kinderen kunt geven. Wees moedig en leef je leven, wees gul met je liefde en blijf altijd trouw aan jezelf!
All that glisters is not gold ~ William Shakespeare
In liefde geschreven,
Maria Helena
Mocht jij naar aanleiding van het lezen van dit artikel behoefte hebben aan een gesprek met mij over bezield moederschap, neem dan contact met me op via het contactformulier. Ik kijk graag met je mee!